Wstęp
Rozmiar aplikacji ma znaczenie zarówno dla użytkownika jak i zespołu deweloperskiego. Może się zdarzyć, że aplikacja nie zostanie pobrana z uwagi na zbyt duży rozmiar, szczególnie przez użytkowników z limitowanym dostępem do sieci. Poza tym wielkość instalacji wpływa także na zapełnienie pamięci dyskowej urządzenia. Pomimo stale podnoszonej jakości i szybkości sieci oraz rozwoju urządzeń nadal istnieje potencjalna grupa odbiorców o ograniczonych parametrach technicznych. Warto zatem dążyć do redukcji rozmiaru aplikacji, szczególnie że Google Play stawia limit 100MB dla pojedynczego APK oraz 150MB dla AAB.
Struktura APK
Plik wyjściowy APK składa się z archiwum ZIP zawierającego wszystkie pliki aplikacji w kilku katalogach. META-INF zawiera pliki sygnatur, assets przechowuje zasoby aplikacji dostępne z poziomu AssetManager, res zawiera wszystkie inne zasoby nieskompliowane do resources.arsc, a lib posiada skompilowany kod specyficzny dla warstwy programowej procesora w odpowiadających im podkatalogach np. x86. Dodatkowo APK zawiera AndroidManifest.xml i opcjonalnie skompilowane zasoby z konfiguracji res/values w pliku resources.arsc oraz skompilowane klasy classes.dex. Zmniejszenie rozmiaru APK jest więc osiągane poprzez bezpośrednią redukcję wielkości plików w jego strukturze.
Zasoby
Podstawowym sposobem na zmniejszenie rozmiaru aplikacji jest redukcja ilości i wielkości zasobów. Zespół deweloperski powinien dbać, aby w projekcie znajdowały się tylko bieżące używane zasoby. W tym celu może zostać wykorzystany statyczny analizator lint. Jeśli jednak z różnych przyczyn nieużywane zasoby pozostają w projekcie mogą zostać automatycznie usunięte z pliku wyjściowego przez kompilator gdy aktywny jest wpis shrinkResources w build.gradle. Zamiast tworzenia wielu wariantów tego samego obrazu różniących się np. kątem obrotu należy wykorzystać jeden zasób bazowy, a przekstałcenia zastosować w xml. Ponadto warto rozważyć rezygnację ze wspieranie niektórych gęstości, szczególnie jeśli dotyczy to wąskiej grupy użytkowników np. ldpi. W przypadku braku grafiki dla danej gęstości Android automatycznie dokona skalowania z zasobu o najbliższej dostępnej gęstości. Jeśli jest to możliwe należy wykorzystywać dynamicznie renderowane obrazy Drawable opisane znacznikiem shape w pliku xml. Dla małych obrazów warto użyć grafiki wektorowej VectorDrawable niezależnej od rozdzielczości. Pliki graficzne PNG, JPEG, BMP, GIF mogą być zastąpione stratnym formatem WEBP o wysokim współczynniku jakości kompresji do uzyskanego rozmiaru. W pozostałych przypadkach rozmiar plików graficznych może być zredukowany stratnie lub bezstratnie przez różne zewnętrzne narzędzia.
Kod źródłowy
Redukcja kodu źródłowego również potrafi przyczynić się do zmniejszenia rozmiaru APK choć przeważnie nie w tak dużym stopniu jak redukcja zasobów. Jednakże jest kilka aspektów, które pozytywnie mogą wpłynąc na wielkość pliku wyjściowego. Aktywny wpis minifyEnabled w pliku build.gradle dokonuje automatycznego usuwania nieużywanego kodu oraz optymalizacji i zaciemniania pozostałego. Ponadto należy unikać pojedynczego Enum na rzecz @IntDef oraz usuwać nadmiarowy automatycznie generowany kod. W przypadku aplikacji wykorzystujących natywny kod oraz Android NDK redukcja rozmiaru natywnych plików binarnych może być zrealizowana poprzez usuwanie symboli debug i unikanie rozpakowania bibliotek za pomocą wyłączenia wpisu android:extractNativeLibs w elemencie application manifestu.
Dedykowane APK
W przypadku budowania jednej paczki APK dla wszystkich konfiguracji możliwe jest że będzie ona zawierać nieużywane zasoby takie jak dodatkowy język czy obrazy dla innych gęstości ekranu. Definicja zasad budowania wielu APK w build.gradle częściowo eliminuje ten problem poprzez możliwość rozdzielenia APK względem gęstości i architektury procesora. Zalecanym sposobem na budowanie plików wyjściowych z dedykowanymi zasobami jest użycie Android App Bundles.
Pakiet aplikacji
Pakiet aplikacji dla Android (Android App Bundle) to format przesyłania aplikacji obejmujący cały skompilowany kod i zasoby. Model obsługi aplikacji w Google Play zwany dostarczaniem dynamicznym (Dynamic Delivery) wykorzystuje pakiet AAB do generowania i udostępniania zoptymalizowanych pakietów APK dla wszystkich dostępnych konfiguracji w związku z czym użytkownik pobiera tylko niezbędny dla danej konfiguracji kod i zasoby. Dzięki czemu nie ma już potrzeby budowania, podpisywania i zarządzania wieloma APK. Zamiast tego wystarczy przesłać jeden plik AAB składający się z zestawu konfiguracji modułu podstawowego i modułów dynamicznych (Dynamic Feature), które mogą zostać pobrane na żądanie w trakcie działania programu. AAB nie jest zatem formatem umożliwiającym bezpośrednią instalację aplikacji na urządzeniu lecz sposobem dystrybucji w Google Play. Należy mieć także na uwadzę przeprowadzenie testów generowania APK dla różnych konfiguracji np. przy użyciu narzędzia bundletool.